به گزارش خبرورزشی، مسعود ریگی اگرچه یکی از بهترین و موثرترین بازیکنان پرسپولیس طی دو فصل اخیر بوده اما نمی توان از این واقعیت چشم پوشی کرد که هرچه از لیگ می گذرد با توجه به فاصله زمانی کوتاه بین مسابقات و همین طور شرایط سنی که دارد، کیفیت فنی این بازیکن کمتر می شود. […]
به گزارش خبرورزشی، مسعود ریگی اگرچه یکی از بهترین و موثرترین بازیکنان پرسپولیس طی دو فصل اخیر بوده اما نمی توان از این واقعیت چشم پوشی کرد که هرچه از لیگ می گذرد با توجه به فاصله زمانی کوتاه بین مسابقات و همین طور شرایط سنی که دارد، کیفیت فنی این بازیکن کمتر می شود. همین موضوع به خودی خود باعث شده تا پرسپولیس در میانه میدان، یک خلا بزرگ داشته باشد. خلایی که باید با یک هافبک دفاعی دونده، پرتلاش و کاملا درگیر پر شود. پرسپولیس طی سال های گذشته با حضور بازیکنی چون کمال کامیابی نیا کمتر در این منطقه از زمین دچار مشکل بود. به ویژه این که نفراتی چون احمد نورالهی و میلاد سرلک در مقاطع مختلف کنار او به بازی گرفته می شدند.
جدایی کامیابی نیا به خودی خود باعث شد تا یک خلاء بزرگ در میانه زمین پرسپولیس ایجاد شود که طی چند فصل گذشته یحیی گل محمدی و اوسمار سعی کردند با حضور بازیکنانی چون میلاد سرلک و مسعود ریگی این مشکل را برطرف کنند.
اما این فصل میلاد سرلک به واسطه مصدومیت های پیاپی هنوز به فرم ایده آل نرسیده و مسعود ریگی نیز به همان دلیلی که بالاتر عنوان شد یعنی فاصله زمانی کوتاه مسابقات و شرایط سنی که دارد، دچار افت زیادی شده تا محمد خدابنده لو در شرایطی که هنوز به پختگی زیادی نرسیده به تنهایی در پرسپولیس وظایف سنگینی را به دوش بکشد. نتیجه این کمبود نیز گَپ (حفره) بزرگی است که در میان دو مدافع میانی این تیم یعنی گولسیانی و کنعانی ایجاد شده و پرسپولیس در چند بازی اخیر در ضربات ایستگاهی این همه ضربه پدیر نشان داده و گل های پیاپی دریافت کرده است. همین موضوع به خودی خود باعث می شود تا گاریدو در میانه میدان نیاز به یک بازیکن کارگر، دونده و جنگنده داشته باشد تا در میانه میدان بتواند علاوه بر تخریب بازی حریف پل ارتباطی مناسبی بین پشت شماره ۸ (سروش رفیعی) و خط دفاعی ایجاد کرده و به هنگام دفاع نیز به دو مدافع میانی تیمش کمک کند.
