به گزارش خبرورزشی،/ ارتباط یک رابطه دو طرفه است. اتوبان یک طرفه در روابط انسانی به کار نمی‌آید. اگر می‌گوییم در فوتبال تیم‌ها به نفس هواداران زنده‌اند و تیمی که هوادار نداشته باشد، حتی با کسب ده‌ها جام و داشتن اسپانسرهای بسیار قوی نمی‌تواند در تاریخ بماند، یعنی خود باشگاه هم باید قدر این رابطه دو طرفه را بداند.
ملوان در کنار صنعت نفت صاحب یک ویژگی بزرگ از دیرباز در فوتبال ما بوده و در این دو شهر شما اثری از هیچ تیم دیگر نمی‌بینید. در انزلی همه جا فقط ملوان است و لباس سفید. شهری که نتایج تیم فوتبال قدیمی آن روی زندگی روزمره مردم با هر خاستگاه اجتماعی و هر جایگاه تاثیر مستقیم دارد.
ملوان هفته قبل در برابر سپاهان درخواست داشت که به خاطر رسیدگی به وضعیت هوادارش -مرحوم مرتضی خائفی- بازی نیمه کاره بماند. اتفاقی که نیفتاد و آن عزیز از بین ما رفت. فردای آن روز در مراسم تشییع، مازیار زارع تمام ارکان باشگاه ملوان و بازیکنان را همراه خود بر سر تشییع آن مرحوم برد…
این یعنی یک رابطه دو طرفه ، یعنی هواداری که هر هفته کار و زندگی خود را رها و همراه تیمش به این سر و آن سر کشور می‌رود، تنها نیست و تیمش هم کنار او و خانواده‌اش در غم از دست دادن او، می‌مانند. ملوان کار زیبایی این هفته می‌کند که با پیراهن سیاه به میدان می‌آید و با یک دقیقه سکوت به یاد مرحوم خائفی بازی را آغاز می‌کند…
اما اگر دوست دارید بدانید که روز اول چه شد که این رابطه میان مردم انزلی و باشگاه ملوان شکل گرفت، چطور شد که با داشتن این همه تیم در شهرهای مختلف فقط ملوان و صنعت نفت صاحب چنین جایگاهی هستند، باید به سراغ مردی برویم که او را پدر ملوان و فوتبال انزلی می‌نامند.
بهمن صالح نیا که در تمام فوتبال ایران نامی شناخته شده است. مردی که در اواخر دهه ۴۰ شمسی باشگاه ملوان را بنیانگذاری کرد و به کمک نیروی دریایی، جوانان این خطه را سر و سامان داد مردی که به لحاظ فنی آنقدر توانمند بود که عضو کادر فنی تیم ملی در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران شد.
مردی که پس از انقلاب مثل علی پروین، اجازه نداد تیمش از بین برود. در دهه ۶۰ ملوان تنها رقیب استقلال و پرسپولیس بود و در غیاب لیگ، در جام حذفی مدعی قهرمانی و ۵ سال متوالی تیمش را به فینال رساند، به آسیا رفت و نماینده ایران بود.
حالا بهمن صالح نیا سال‌هاست دیگر بازنشسته شده اما او همیشه بهمن صالح نیا است و پدر معنوی ملوان. چند وقت پیش وقتی به ورزشگاه رفت، همه به احترامش ایستادند و همه بزرگان با افتخار کنارش بودند و حالا که روی تخت بیمارستان است، می‌بینیم که مازیار زارع وظیفه خود را انجام و کنار تخت او می‌ایستد.
مازیار زارع هیچ وقت مستقیم شاگرد صالح نیا نبوده اما از مکتب ملوان می‌آید که بهمن صالح نیا بنیان گذاشت. مکتبی که قدر مو سفید کرده‌ها را می‌داند. پیشکسوتانش را تنها نمی‌گذارد. مکتبی که می‌داند فوتبال می‌گذرد اما نام انسان‌ها با روابط انسانی تا ابد باقی می‌ماند.
همین امروز گوشه و کنار شهر انزلی از عکس‌های سیروس قایقران پر شده، در حالی که خود او بیش از دو دهه قبل از میان ما پر کشید. خداوند عمر بهمن خان صالح نیا را دراز بدارد و سایه او تا همیشه بر سر فوتبال بماند. کاش رفتار ملوانی ها الگوی تمام تیم های ما شود که قدر سرمایه هایشان را بدانند.