به گزارش “ورزش سه”، دیروز آخرین مسابقه فصل ۲۰۲۴ موتوجی‌پی در پیست کاتالونیای بارسلونا برگزار شد و پکو بگنایا با وجود پیروزی در این مسابقه، نتوانست اختلاف بالای ایجاد شده با خورخه مارتین را جبران کند تا راننده تیم پراماک دوکاتی قهرمان فصل شود.مارتین و بگنایا از ابتدای فصل رقابت نزدیکی داشتند و روند فصل قبل دو موتور سوار تکرار می‌شد؛ موفقیت‌های بیشتر مارتین در اسپرینت و بگنایا در مسابقه اصلی. با این‌ حال، دی‌ان‌اف بگنایا در اسپرینت گرندپری مالزی (مسابقه قبلی) اختلاف این دو موتورسوار را بسیار افزایش داد؛ به طوری که پیروزی بگنایا در اسپرینت و مسابقه اصلی گرندپری کاتالونیا هم برای باز پس‌گیری صدر جدول و دفاع از عنوان قهرمانی کافی نبود و خورخه مارتین به اولین قهرمانی‌اش در موتوجی پی رسید.ترمی‌مارتینیتورخورخه مارتین در مورد تغییر جدید خود شوخی می‌کرد، تغییری که او را به قهرمان جهان موتو جی‌پی تبدیل کرده است. این لقب به او می‌آید زیرا او یک قهرمان فولادی است، او از مشکلات زیادی عبور کرده است که همه این‌ها او را قوی‌تر کرده است. به جای فروپاشی در برابر مشکلات مداوم، زره او بیشتر و بیشتر قوی‌تر شده است تا او را به توده‌ای محکم‌تر از سنگی که در مقابلش بود، تبدیل کند، یک پکو باگنایا شایسته.

برای شروع، او باید در پیچ ۱ پیست خاراما مادرید، جایی که با والدینش، آنخل و سوزانا، که موتورسوار بودند و به جیرز می‌رفتند تا الکس کریویله را تشویق کنند، ساخته می‌شد. پدرش او را به دنیای موتور وارد کرد، اما پولی برای تأمین هزینه‌ها وجود نداشت. او در ردبول روکیز کاپ رد شد، اما بیشتر آماده شد و سال بعد سریع‌ترین بود. او آن مسابقه را برد. آسپار به او فرصت داد، اما آن ماهیندرا رقابتی نبود. انفجاری بودن او به نشان همیشگی او تبدیل شد، حتی اگر یک “آهن” مثل آن را می‌راند.با گرزینی او متحول شد و عنوان موتو۳ را در سال ۲۰۱۸ برد. پدرش به او لقب “مارتینیتور” را به‌خاطر توانایی‌اش در غلبه بر درد داد. در موتو۲ با کی‌تی‌ام و پروژه‌ای که اتریشی‌ها مجبور به ترک آن شدند، رنج برد. اما دوکاتی قبلاً او را دیده بود. او با پراماک صعود کرد.ولی یک لحظه دردناک وجود داشت: سقوط در پورتیمائو ۲۰۲۱ و شکستگی‌های متعدد که او را به فکر بازنشستگی انداخت. به جای آن، او بیشتر سخت شد.تصادف و احتمال پایان یک رویاروی لاستیک‌های هنوز سرد، مارتین کنترل دوکاتی پریما پراماک خود را از دست داد و موتورسیکلت و او را با سرعت وحشتناکی به سمت شن‌ها پرتاب کرد. این یک تصادف بزرگ بود، او می‌گوید: «من برای ۱۰ یا ۱۵ دقیقه بیهوش شدم، بنابراین خیلی دیوانه‌وار بود.»این حادثه مارتین را با شکستگی‌های متعدد در سراسر بدنش رها کرد. او اعتراف می‌کند که تقریباً به طور کامل از ورزش کناره‌گیری کرد: «مثل این بود که نه استخوان و چندین رباط را از دست بدهید. بنابراین، سخت بود. در یک نقطه از اوج، مثل من پادشاه هستم و من بهترین هستم ولی به جایی رسیدم که می‌خواستم همه چیز را رها کنم. فکر کردم ارزشش را نداشت و از تمام آن درد و رنج عبور کردم.»با این حال، یک ماه بعد، مارتین دوباره روی موتورسیکلت بود و از آن زمان به طور پیوسته بهبود یافته است. در سال ۲۰۲۳، او مسابقه عنوان قهرمانی را به دور نهایی برد، تنها باخت به قهرمان مسلط جهان، باگنایا از دوکاتی.فصل ۲۰۲۳ مارتین در برخی مواقع پر از اکشن و همه یا هیچ بود. امسال، او می‌گوید که غرایز خود را مهار کرده و رویکرد خود را به هر دو مسابقه و زندگی تغییر داده است. «فصل گذشته، می‌توانم بگویم که واقعاً به بردن وسواس داشتم، فقط تلاش برای بردن، و تنها فکری که در ذهنم داشتم بردن بود. “بنابراین، امسال رویکرد را تغییر دادم. فقط می‌خواستم هر روز بهتر باشم و سعی کنم ۱۰۰ درصد خود را بدهم. اگر آن ۱۰۰ درصد یک چهارم باشد، با آن خوشحالم. اگر آن صد درصد یک قهرمانی باشد، چه بهتر، نه؟» او به سی‌ان‌ان این را گفت.مارتین می گوید: «اما نکته این است که، از دیدگاه من، فقط فکر کنم، چه کاری می‌توانم انجام دهم تا یک موتورسوار بهتر و یک فرد بهتر در تمام زندگی‌ام باشم و این هدف من برای این فصل بود، و تاکنون، شگفت‌انگیز بوده است.»این یک فلسفه است که نتایج واضحی به همراه داشته است: «ما به نتایج خوبی دست یافته‌ایم، فکر می‌کنم، همچنین در زندگی شخصی من هر روز خیلی بهبود یافته‌ام، بنابراین سعی می‌کنم یک مرد بهتر، یک موتورسوار بهتر و یک ورزشکار بهتر باشم. بنابراین، این هدف من است، و سپس قهرمانی.»آمادگی ذهنی برای سال ۲۰۲۴او بیشتر بر روی ذهنیت خود کار کرد، با یک روانشناس و با هدف فشار نیاوردن به خود: «در ژانویه از نظر ذهنی رنج می‌بردم، ترس‌های زیادی داشتم که در موتو جی‌پی برنده نشوم. بیشتر بر روی گزینه بردن تمرکز کردم تا از دست دادن آن.» مارتین دیروز اعتراف کرد.اراده آهنین او، فلسفه زندگی اوست: «در سال ۲۰۲۳ آماده نبودم. امسال، از لحظه لذت بردم. حالا می‌توانم به خانه بروم. هر چیزی که در آینده بیاید، یک هدیه است.»البته، جشن قهرمانی او با موسیقی متن ترمینیتور بود. این لحظه‌ای بود برای آزاد کردن تنش شدید تجربه شده. او یک سایبورگ نیست، او انسان است، مانند خانواده‌اش که سکوها را پر کرده بودند: «تمام دور افتخار گریه کردم و در دور آخر چند قطره اشک ریختم».