این روزها از رقابت‌های لیگ برتر کمتر می‌نویسیم. به عبارت دقیق تر وقایع فوتبال ایران، دیگر هیچ چشم و چراغی را روشن نمی‌کند. بدون تعارف، نه لیگ جذابی داریم، نه نتایج تیم ملی در جام ملت‌ها چشم نواز بود. بنابراین دلیلی ندارد که فوتبال داخلی «چشم‌ها» را خیره کند.
البته پرسپولیس و استقلال در یک رقابت شانه به شانه، چند هفته‌ای است که مایه سرگرمی شده‌اند. جواد نکونام به یک مربی تیم جمع کن تبدیل شده؛ اوسمار جانشین شایسته‌ای برای یحیی گل محمدی بوده اما هیچ کدام از این نکته‌ها، جای یک فوتبال بکر و جذاب را نمی‌گیرد و ما از کدام تیم در لیگ برتر، فوتبال می‌بینیم؟
پرسپولیسی‌ها در اندیشه پاسخگویی به استقلالی‌ها هستند. نکونام در کنفرانس خبری، بدون هیچ نام و نشانی مدعی می‌شود که همه دوست دارند استقلال ببازد؛ این پیام مستقیم او به هواداران است! پرسپولیس شکایت می‌کند. استقلال دنبال ادعای حیثیت می‌رود. کمیته انضباطی دست به کار می‌شود و جرایمی‌را برای خاطیان در نظر می‌گیرد. هیچ کس اما متنبه نمی‌شود و مصاحبه‌ها و حرف‌های بی مایه همچنان ادامه دارند.
در چنین لیگی که اغلب بازی‌هایش بیش از ۲۰ دقیقه قابل تحمل نیستند، چگونه می‌توان توقع تشکیل یک تیم ملی قدرتمند داشت؟ لیگی که از ساعات‌ها قبل بر سر رنگ پیراهن تیم‌ها، جر و بحثی عمیق درمی‌گیرد و پیراهن سفید و سیاه به محل مناقشه تبدیل می‌شود، مسلما نمی‌تواند مولد باشد. لیگی که بهترین بازی‌هایش در آن «بکش بکش و بزن زیرش» به چشم می‌خورد، نمی‌تواند بازیکنان سازنده‌ای را تحویل تیم ملی بدهد که در جام جهانی، ایران را به مرحله حذفی برسانند. این لیگ اساسا دوست داشتننی نیست. برای تماشای بازی‌های کودکانه لیگ ما، باید اعصاب پولادین داشته باشید.
از چنین لیگی، از آدم‌هایی که در این لیگ کار می‌کنند و حقوق می‌گیرند در یک کلام توقع حرفه‌ای بودن می‌رود. در اینجا اما یگانه موردی که به چشم نمی‌خورد حرفه‌ای گری است. این لیگ، لیگ لاف زدن و وقت تلف کردن است؛ همین!
بیشتر بخوانید: عربستان به دنبال برگزای جام جهانی است و اینجا سر پیراهن مشکی دعوا