وقتی در آخرین لحظات اتحادیه جهانی با بازگشت کشتی‌گیران روس به مسابقات جهانی موافقت کرد، همه می‌دانستند که کار سختی در اوزان مختلف برای کسب مدال طلا دارند.

زاهور اوگوئف، زاهوربک سیداکوف، احمد عثمانوف و از همه مهمتر عبدالرشید سعدالله اف برای کمتر از مدال طلا نیامده بودند! تنها امیدواری دنیای کشتی این بود که چون روس‌ها دو سال از تشک مسابقات دور هستند برای بازگشت به آمادگی ایده‌آل زمان لازم داشته باشند. وقتی مسابقات شروع شد همه فهمیدند این فرضیه چقدر درست بوده و اساسا برای همین است که می‌گویند یک مسابقه به اندازه ۱۰۰ جلسه تمرین به ورزشکار کمک می‌کند.

وقتی قرعه ۹۷ کیلو کشیده شد، مجتبی گلج در گروه مرگ بود. تانک روس‌ها که پرافتخارترین کشتی‌گیر حال حاضر دنیاست با قهرمان جهان المپیک از آمریکا در همان سمتی بودند که نماینده کشتی ما بود. اما مسابقات که شروع شد مشخص بود که اگر قرار است یک بار سعدالله اف را ببریم، همین جا زمان موعود است! او آشکارا از آمادگی آرمانی به دور بود. گلیج ما تا چند ثانیه به آخر کشتی چنان فشاری به قهرمان روس آورد که در مرحله بعد هیچ حرفی برای گفتن نداشت و مقابل احمد تاج الدینف باخت تا مجتبی هم حذف شود…

کشتی ضعیف تانک روس‌ها مقابل نماینده بحرین حسرت ما را به دنبال داشت. مجتبی آنقدر به او فشار آورده بود که بدنش خالی کرد و در فاصله نیم ساعته بین دو کشتی نتوانست برگردد. در واقع گلج با دست خود زمینه حذف خود را فراهم کرد و در وزن ۷۲ کیلوگرم فرنگی عیناً همین ماجرا تکرار شد. دانیال سهرابی جوان ما مقابل علی ارسلان – قهرمان ایرانی ۷۲ کیلو دنیا – ۷ امتیاز عقب افتاد اما در ۳ دقیقه دوم جبران و در نهایت با نتیجه مساوی شکست خورد.

اگر ارسلان کشتی بعدی را برنده می‌شد او می‌توانست به مدال برنز امیدوار باشد اما وقتی قهرمان سال قبل جهان در نیمه نهایی روی تشک آمد، تنها سایه‌ای از آن کشتی‌گیر بود و خیلی راحت به قهرمان مجارستانی باخت تا جوان شایسته ما هم هست حذف شود. شاید این مقررات درست نباشد، شاید فاصله کوتاه بین کشتی‌ها باعث خالی کردن بدن قهرمانان می شود، شاید این روش که بازنده باید امیدوار باشد تا برنده در جدول بماند روش مناسبی نیست اما ما هیچ نفوذی در دنیا نداریم و فعلاً شرایط همین است که هست!