همه دنیا از اهمیت سنگین وزن در کشتی باخبرند. کشورهای صاحب کشتی حاضرند مدال تمام اوزان را بدهند اما مدال سنگین وزن از اردوی آنها خارج نشود! مدال طلای سنگین وزن یکی از سه قسمت شعار المپیک هم هست؛ «قوی‌تر بالاتر سریع‌تر» حتی در ورزش‌هایی مثل وزنه‌برداری که دو قهرمان با یکدیگر مستقیم روبرو نمی‌شوند نیز مدال طلای فوق سنگین بسیار مهم است چه رسد به جودو، تکواندو و از همه مهمتر کشتی.

در المپیک‌های باستان کشتی فقط در همین وزن برگزار می‌شد. المپیک‌های مدرن هم با همین یک وزن در کشتی آغاز شد، کشتی که یکی از ۵ رشته همیشه حاضر در تمام ادوار المپیک است. در کشتی دنیا شوروی سابق حاکم بلامنازع سنگین وزن بود. گهگاهی قهرمانانی از بلغارستان یا ترکیه به مدال جهانی این وزن می‌رسیدند. آمریکا هم در دهه ۸۰ با «بروس بومگارتنر» مدعی این وزن شد تا اینکه «علیرضا سلیمانی» پهلوان باشی کشور ما این تابو را شکست.

پس از آن محمود دمیر ترکیه و اشنایدر آلمانی هم مدال طلای سنگین وزن را گرفتند. با فروپاشی شوروی به جای یک نفر ۱۵ مدعی به این وزن اضافه شد و این مدال به کشورهای مختلفی رفت. جانشینان سلیمانی از رسول خادم و عباس جدیدی تا علیرضا رضایی و کمیل قاسمی مدال‌های مختلفی در جهان المپیک گرفتند تا اینکه «امیرحسین زارع» ظهور کرد.

سال ۲۰۲۱ وقتی زارع اولین مدال طلای جهانی خود را در این وزن گرفت و تاجگذاری نمادین کرد، علی اکبر یوسفی هم در فرنگی طلای این وزن را به ایران آورد. یوسفی نفر دوم ما بعد از میرزازاد بود. او که شانس اول مدال طلا بود، کرونا گرفت تا نفر دوم به این مسابقات برود که او هم قهرمان جهان شد! در جهانی ۲۰۲۲ امیرحسین زارع در چند ثانیه به پایان کشتی مدال طلا را با دست خود به طاها آکگول داد، امین میرزازاد هم در فینال به رضا کایالپ باخت تا هر دو مدال به ترکیه برود. اما امسال این دو دلاور ما دوباره مدال طلای سنگین وزن را به ایران آوردند و برای کشتی ایران آبروداری کردند.

ما در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول رضا سوخته سرایی را به فرنگی بردیم و او به همراه علیرضا سلیمانی هر دو مدال طلای سنگین وزن آزاد و فرنگی را به ایران آورد. آن روز کسی حتی در خواب هم نمی‌دید که روزی دو طلای سنگین وزن جهان به ایران بیاید، یکی به آمل در و مازندران و دیگری به گتوند در خوزستان… و قشنگ تر اینکه در این وزن کشتی‌گیران به راحتی تا ۳۵ سالگی می‌توانند روی تشک بمانند. همین حالا رقبای اصلی این دو قهرمان در این سن هستند و بعد از المپیک سال بعد خداحافظی خواهند کرد اما دو قهرمان ما فقط ۲۳ سال سن دارند!

یعنی لااقل ۱۰ مدال جهانی دیگر باید برای زارع و میرزازاد کنار بگذاریم.