یکشنبه شب گذشته وحید امیری کاپیتان دوم پرسپولیس مهمان برنامه تلویزیونی شب‌های فوتبالی بود. او در این برنامه پیرامون مسائل مختلف صحبت کرد و البته که فرصت نشد در مورد خیلی چیزهای دیگر روی آنتن حرف بزند. وقتی بینندگان تلویزیونی خلاصه دیدار هفته آخر پرسپولیس مقابل مس رفسنجان را می دیدند، خود وحید هم در استودیو با دقت تماشا می کرد و در صحنه مربوط به دقیقه ۷۴ حسرت وحید امیری با وجود گذشت بیش از ۲۴ ساعت از زمان مسابقه کماکان تازه و به خوبی در چهره‌اش نمایان بود.
در آن لحظات حساس که بازی بدون گل مساوی بود، عیسی آل‌کثیر از سمت چپ پرسپولیس یک پاس کاتبک عالی درون محوطه جریمه مس به وحید امیری داد که این بازیکن با تجربه می‌توانست با یک ضربه با پای تخصصی چپ دروازه حامد لک را باز کند. وحید امیری چپ پا است و در آن صحنه کاملا رو به دروازه بود و توپ هم روی پای چپ او آمد. از آن فرصت‌ها که خیلی کم در یک مسابقه پیش می‌آید اما این بازیکن با تجربه در کسری از ثانیه تصمیم گرفت ابتدا توپ را مهار و سپس با دقت بیشتری ضربه بزند. البته که همان مهار ساده کافی بود که سه مدافع مس روی پای او بیایند و توپ بلوکه شود و فرصت از دست برود. در مقایسه با صحنه گل گولسیانی که منجر به قهرمانی پرسپولیس شد، این صحنه استاندارد خطرناک‌تری برای گل بود.
در حقیقت اگر فرصت تک به تکی که آل‌کثیر از دست داد را به خاطر زدن گل برتری و قهرمانی پرسپولیس فاکتور بگیریم – چرا که در آن لحظه پرسپولیس برنده بازی شده بود – مهمترین فرصت گلزنی پرسپولیس همین صحنه بود، مهمتر از صحنه نیمه اول آل‌کثیر روی دروازه مس چرا که آنجا آل‌کثیر پشت به دروازه داشت و تنها شانس او برای ضربه، تکرار حرکت رباح ماجر در فینال باشگاه‌های اروپا ۱۹۸۷ بود! اما در این صحنه نیمه دوم امیری رو به دروازه داشت. مسلط به صحنه و توپ هم روی پای تخصصی او آمد، با سرعت ایده آل که امکان انتخاب شدت و دقت ضربه را به وحید می داد.
این فرصت آنقدر خوب بود که حتی ۲۴ ساعت بعد از بازی هم وحید امیری هنوز حسرت از دست رفتنش را بخورد!